Ochrona ta dotyczy gatunków rzadko występujących, endemicznych, podatnych na zagrożenia i zagrożonych wyginięciem oraz objętych ochroną na podstawie umów międzynarodowych. Może być ochroną ścisłą lub częściową.

Na terenie Nadleśnictwa Resko zidentyfikowano ponad 280 gatunków roślin, zwierząt i grzybów objętych ochroną prawną. Dodatkowo ustanowiono strefy ochronne dla gniazd bielika (Haliaeetus albicilla), bociana czarnego (Ciconia nigra), orlika krzykliwego (Aquila pomarina) i włochatki zwyczajnej (Aegolius funereus) o łącznym zasięgu 465,29 ha.

Popielica szara (Glis glis)

Popielica szara jest gatunkiem zagrożonym wyginięciem podlegającym ścisłej ochronie. Jej ostoje stwierdzono na terenie leśnictwa Dąbie i Płoty w latach 90. ubiegłego wieku.

Najczęściej spotykana jest w drzewostanach bukowych i lasach mieszanych. Popielice szare są aktywne nocą, dzień przesypiając w kryjówkach. Poruszają się prawie wyłącznie w koronach drzew, bardzo zwinnie przebiegając po gałęziach i przeskakując między nimi. Gniazda ze świeżych liści zakładane są w dziuplach. Podstawowym pokarmem popielic są owoce i nasiona drzew. Ich rozród uzależniony jest od obfitości pożywienia. W latach, kiedy dominujący gatunek drzewa (buk, dąb lub grab) nie owocuje, popielice praktycznie nie przystępują do rozrodu. Późnym latem lub wczesną jesienią popielice szare zapadają w sen zimowy. Wówczas schodzą z drzew na ziemię i zakopują się w niej na głębokość do 50 cm. Hibernują zwinięte w kłębek, przykryte ogonkami.

Dla jakości życia popielic istotne znaczenie ma odpowiednie zwarcie drzewostanu. Ważne jest więc prowadzenie odpowiedniej gospodarki leśnej w drzewostanach zasiedlanych przez tego gryzonia. Zabiegi wykonuje się z zachowaniem zasady pozostawiania drzew dziuplastych i ochrony gatunków podszytowych. 

W Nadleśnictwie Resko kilkukrotnie wywieszano sztuczne schronienia (budki) dla popielic. Tutejsze popielice były także odławiane i przesiedlane do Puszczy Bukowej pod Szczecinem.